Św. Kazimierz, a raczej jego wizerunek zachowany w słowie pisanym, jak w dziełach sztuk wizualnych, jest tematem tej pracy. To opowieść o dziejach świętego z rodu Jagiellonów, obejmująca okres od 1520 roku – początku procesu kanonizacyjnego słynącego świętością królewicza – do końca XVIII wieku. Celem pracy jest pokazanie, jak pobożność do św. Kazimierza nabierała czytelnych form; rekonstrukcja genezy jego wizerunku, różnorodności ikonograficznej, symboliki i znaczeń teologicznych z nim związanych. Teksty dotyczące św. Kazimierza i jego przedstawienia pozwalają zrozumieć, jak w kontekście konkretnej epoki postrzegano jego świętość i jakie było jego miejsce w życiu wspólnoty wiernych. Po śmierci Kazimierza coraz bardziej szerzyło się przekonanie o jego świętości tak, że z czasem stał się dla wiernych przede wszystkim patronem kraju i obrońcą wiary. Przemiany, które dokonywały się w Kościele katolickim w wieku XVI i XVII, sprzyjały rozwojowi kultu świętego patrona państwa. Śmierć Kazimierz uznawano za przykład „bezkrwawego męczeństwa“, stąd stał się on wzorcem osobowym dla dążących do świętości przedstawicieli elit świeckich i duchownych. Kazimierz uznawany jest przede wszystkim za patrona Litwy i Polski, zwierciadło cnót chrześcijańskich. Jego ikonografia wyrasta z narracji o jego życiu i świętości, a obraz i tekst to niejako dwie kolumny, podtrzymujące łuk tej opowieści.
Knyga apie tai, kaip Kristaus kančios kelio pamaldumo tradicijos, susiformavusios didžiosiose kalvarijose ar vienuolynuose, pamažu ėmė skleistis ir per pusantro šimto metų bernardinų vienuolių, vyskupų ir klebonų pastangomis pasiekė net atkampiausias bažnyčias ir paliko reikšmingus regimus ženklus – kalvarijas, Kryžiaus kelio koplytėles šventoriuose ir atvaizdus.
Knyga nušviečia sudėtingą, prieštaringą kūrėjo situaciją sovietmečiu, pastangas neiškristi iš viešojo meno lauko ir kartu išlaikyti distanciją. Surgailio kūrybos istorija yra prisitaikymo, nesusitaikymo, oficialaus įvertinimo, ignoravimo tylos ir išsilaisvinimo istorija.